کتاب بیگانه اثر آلبر کامو؛ از خود بیگانگی با جامعه

جملات زیبای کتاب بیگانه از آلبر کامو

امروز مادرم مرد. شاید هم دیروز. نمی‌دانم.

من شاید به آنچه که حقیقتا مورد علاقه ام است مطمئن نیستم اما به آنچه که مورد علاقه ام نیست کاملا اطمینان دارم.

من در آسمان شب به توده‌ها، نشانه‌ها و ستارگان نگاه كردم و خودم را برای اولین‌بار در مقابل بی‌تفاوتی خوش‌خیم دنیا باز کردم.

برای من زمان کمی مانده بود و نمی‌خواستم آن را بخاطر خدا هدر دهم.

از آنجا که همه ما خواهیم مرد، بدیهی است که چه زمان و چگونه اهمیتی ندارند.

اگر اتفاقی برای من می‌خواهد بیفتد، می‌خواهم آنجا باشم.

«آیا به هیچ وجه امیدی نیست؟ و آیا واقعاً با این فکر زندگی می‌کنید که وقتی می‌میرد، می‌میری و هیچ چیز باقی نمی ماند؟» گفتم: «بله.»

شب ماری آمد سراغم و از من پرسید آیا می‌خواهد با او ازدواج کنم. به او گفتم برایم فرقی نمی‌کند و اگر او این‌طوری می‌خواهد می‌توانیم این کار را بکنیم. می‌خواست بداند آیا دوستش دارم. همانطور که پیش از این جواب داده بودم، گفتم این حرف بی‌معنی است اما بدون شک عاشقش نیستم. گفت: «پس چرا می‌خواهی با من ازدواج کنی؟» برایش توضیح دادم که این کار هیچ اهمیتی ندارد، اما اگر او این‌طور می‌خواهد، می‌توانیم باهم ازدواج کنیم.

بعد از مدتی، به هر کاری عادت می‌کنید.

بهتر است سوزانده شود تا ناپدید شود.

مامان می‌گفت که همیشه می توانید چیزی را پیدا کنید، که از آن خوشحال باشید. من در زندان، وقتی آسمان قرمز شد و روز جدیدی به سلول من افتاد، فهمیدم که او درست می‌گوید.

همیشه روزهایی هست که انسان در آن کسانی را که دوست داشته است، بیگانه می یابد.

همیشه ایده‌های اغراق آمیز درباره آنچه که شخص نمی داند، است.