تقريباً تمامي محققان در ابتداي مطالعه با اين سئوال كه چند نفر را بايد وارد مطالعه كننده روبرو هستند .
يكي از باورهاي شايع اين است كه هر قدر اندازه نمونه مورد مطالعه بزرگ تر باشد ، تحقيق بهتر خواهد بود . اين باور الزاماً صحيح نمي باشد .
به طور كلي به جاي انتخاب نمونه اي با حجم مازاد بر نياز ، بهتر است به گردآوري صحيح تر و دقيق تر داده ها بپردازيم . كم بودن حجم نمونه نيز هميشه دليل بر عدم انجام مطالعه نيست .
محاسبه حجم نمونه مستلزم ارائه مقادير پارامترهايي نظير ميانگين ، واريانس ، نسبت مورد مقايسه ، سطح اطمينان ، توان و دقت و .. بر حسب اهداف ، نوع مطالعه ، پراكندگي داده ها ، نوع متغيرهاي مورد بررسي ، منابع و .. مي باشد .
چنانچه مداركي دقيق از اين مقادير در دسترس نباشد مي توان از اطلاعات مقالات مشابه و يا از نتايج مطالعه مقدماتي ( Pilot Study ) استفاده كرد .
هر قدر پراكندگي داده ها بيشتر باشد ،براي حصول به دقت مورد نظر ، به تعداد بيشتري از افراد نياز داريم . هر گاه هدف نشان دادن اختلاف معني دار بين دو گروه است، هر چه اين اختلاف بيشتر باشد حجم نمونه لازم براي نشان دادن آن كمتر خواهد بود در مرحله بعد حجم نمونه بستگي دارد به اين كه ما بخواهيم معني دار بودن نتيجه را با چه احتمالي پيدا نماييم هر اندازه حجم نمونه بزرگ تري انتخاب شود ، احتمال يافتن اختلاف معني دار بيشتر است.
در مواقعي كه تعداد اهداف و متغيرهاي مطالعه خيلي زياد است ، كه هر كدام از آنها حجم نمونه خاص خود را نياز دارند ، راه حلهاي متفاوتي را مي توان در نظر گرفت ، كه به دو مورد از آنها اشاره مي كنيم :
ساده ترين راه حل اين است كه بزرگ ترين حجم نمونه را انتخاب كنيم .
راه دوم آن است كه بر اساس هدفي كه از بقيه اهميت بيشتري دارد ، حجم نمونه را محاسبه كنيم .